Dag van het werkplezier in de zorg

Vandaag is het de dag van het werkplezier in de zorg. Een van onze oprichters, Martyn, heeft hierom een stukje geschreven over zijn eigen werkplezier in de zorg:

Hoe het begon

“Mijn moeder werkte in een tehuis voor kinderen met een beperking, soms ging ik met haar mee naar haar werk en zo nu en dan nam zij één van de kinderen mee naar ons gezin. Bijzondere mensen vond ik het altijd, allemaal met een uniek uiterlijk en een even uniek karakter. Altijd vrolijk, dacht ik toen!

Toen ik wat ouder werd begon ik met het organiseren van feestjes. Ik had een hoop plezier en onze bezoekers ook. In die tijd nam ik wel eens wat vrienden mee naar het kindertehuis. Wij gebruikten dan de decoratie van onze evenementen om een leuke dag te bouwen voor de kinderen. Bouwden robots met ze of gekke onderwater dieren om, aan het einde van de dag een robot of onderwater disco te vieren. Er werd gedanst, geknuffeld en vooral erg veel gelachen. Wat een fijne tijd was dat. Als er in de vakanties behoefte was aan iets leuks dan gingen wij erop af. Spelletjes parcours in de tuin, pannenkoeken-karaoke, niets was te gek..

Ik kan mij nog goed herinneren dat ik een keer werd aangeklampt door een meisje in een rolstoel, ze kon amper bewegen maar wist mij met stralende ogen wel te herinneren dat ik haar een keer geholpen had met eten tijdens een barbecue. Dit maakte veel indruk op mij., dat zoiets kleins als zoiets groots door iemand werd ervaren. Wij gingen door met het organiseren van feesten maar hoe gek we het ook maakten, de waardering die ik daar kreeg was nooit zo groot als de blijdschap van die kinderen in het kindertehuis.

Zelf ook in de zorg gaan werken

Na veel verschillende baantjes kreeg ik 15 jaar geleden de kans om op een woongroep te gaan werken. Ik had geen geschikte opleiding maar mijn eerdere ervaringen zorgde ervoor dat ik het toch mocht gaan proberen. Ik weet nog dat ik het reuze spannend vond. De kinderen in het tehuis waren ondertussen ook jong-volwassenen geworden maar het wassen van een vrouw van in de 50 met een zware beperking is toch heel iets anders. Ik merkte dat mensen met een beperking lang niet altijd vrolijk zijn. Ik had ook niet elke dag de kans om flink uit te pakken, slingers op te hangen en feest te vieren, dacht ik.

Maar al snel leerde ik dat het echte geluk niet schuilt in het grote maar in het kleine, de slingers, de toeters en bellen. Natuurlijk allemaal super leuke dingen maar ik weet nu dat het echte plezier van die kinderen kwam uit het feit dat zij door “normale” leeftijdsgenoten als normale mensen werden behandeld, geen medelijden, geen betutteling maar gewoon jij en ik.

Ik merkte dat het zingen van gekke liedjes tijdens de verschoning of een praatje tijdens het koken net zoveel impact kan maken, en natuurlijk, van af en toe iets onverwachts geks wordt haast iedereen blij, en ik dus ook. Wanneer kom je weer? Werd er dan gevraagd.. Ik had dat nog nooit op mijn werk gehoord en ik merkte al snel dat ik voor het eerst in mijn leven mijn werk niet meer als werk zag. Ook zag ik dat dit voor mijn collega’s gold en soms nog veel meer dan bij mij. Vrouwen die hun eigen plannen aan de kant schoven omdat ze “nodig” waren en die hun cliënten met evenveel liefde behandelden als hun eigen familieleden. Dit werd extra duidelijk bij een plotseling sterfgeval van een bewoner. Alle collega’s kwamen naar het werk, of ze nu vrij waren of niet. We deelden ons verdriet en maakten van deze akelige gebeurtenis iets wonderschoons. De uitvaart was als die van een familielid.

Eigen ervaring

Mijn eigen broer heeft een zoon met een beperking en omdat hij en zijn vrouw op zoek waren naar begeleiding werd ik gevraagd om te helpen. Ik werkte, naast mijn andere baan, al 10 jaar als PGB begeleider van bijzondere kinderen en ook zij hebben binnen no-time een speciale plek in mijn hart ingenomen. Wat een leuke tijd was dat, samen op stap, zingend op de tandem of duofiets. Naar het zwembad of gewoon even langs de visboer waar de jongens altijd even een extra glimlach en stuk kibbeling kregen. Ik word alweer blij als ik eraan denk.

Na een tijd veranderde ik van baan en begon te werken in de dagbesteding. Op mijn eerste dag werd ik al toegeroepen: “He, Ik ken jou.!!” klonk het. Een van de cliënten herkende mij van bijna 20 jaar geleden uit het kindertehuis en knuffelde mij als een verloren vriend. Voor mij maakte dit de cirkel rond. De mensen die mij ooit inspireerden om dit werk te gaan doen weer tegenkomen als begeleider.

Het ontstaan van JouwNieuwePlek

Ondertussen werk ik alweer 15 jaar in de gehandicaptenzorg en ben een paar jaar geleden, samen met een paar vrienden, begonnen met www.Jouwnieuweplek.nl. Een platform voor dagbesteding wat ontstaan is na de vele vragen van ouders die ik ontmoette tijdens mijn werkzaamheden als PGB begeleider. Een platform waarmee wij proberen om de problemen rond het vinden van een geschikte plek een beetje op te lossen.

Ook nu worden wij overspoeld met positieve berichten en dankbaarheid, en ik?

Ik ben ondertussen dankbaar dat ik zulk leuk werk mag doen en kan mij niet voorstellen dat deze bijzondere doelgroep geen onderdeel meer van mijn leven zal zijn. 

Ik ben dan ook enorm benieuwd wat dit mooie vak mij in de toekomst nog mag bieden.”